Maslow

Negen weken geleden had ik het niet gedacht, maar ik voel me thuis.

Maputo (spreek uit als Mapóetoe) wordt beschreven als de meest westerse stad in Afrika. Hoewel je even moet uitvinden waar, je kunt hier zo ongeveer alles kopen wat je als westerling gewend bent. Opvallend is dat er weinig van mozambikaanse makelij is, de meeste dingen worden geïmporteerd vanuit Zuid Afrika. Import kost meer en daarom betaal je dan ook westerse prijzen, soms zelfs meer (de Ferrero Rocher bonbons zijn hier bijna 2x zo duur als in Nederland). Met mijn vso allowance heb ik ongeveer 400 Mts (meticais/$ 16) per dag te besteden. Dat is 16x meer dan ca. 70% van de Mozambikanen die van niet meer dan $1 per dag moeten rondkomen.

Hier in Maputo wonend, in het bezit van een lounge balkon (uitkijk op Catembe, een laptop met wireless internetverbinding, muziek op de achtergrond variërend van Cafe del Mar, Amy Whinehouse tot Mendelssohn & Bruch)een empregada (Fatima, mijn werkster) die 2x in de week langskomt om mijn was te doen en ervoor zorgt dat mijn houten vloer glimt, is deze armoede in de rest van dit land voor mij iets waar ik waar ik me nu pas weer bewuster van word. Feit is dat ik deze eerste twee maanden meer bezig was ervoor te zorgen dat aan mijn basisbehoeften voldaan werd voordat ik weer naar buiten kon kijken.

Ik weet nu dat het belangrijk voor me is om me veilig te voelen. Het was zo vanzelfsprekend in Nederland. Te kunnen gaan waar ik wil, te kunnen gaan wanneer ik wil (ook al is dat om 3 uur 'snachts uit de Jordaan of de Pijp met een borreltje op alleen naar huis te fietsen). Een van de afrikaanse vrouwelijke volunteers lost dit op door thuis te blijven wanneer het donker wordt. Dit is geen optie voor mij, maar ik wil ook niet iedere keer 100 Mts voor een taxi betalen. Dus ben ik m'n grenzen gaan verleggen. Op 'veilige' loopafstand (dat betekent ofwel een straat met licht en veel mensen, of een chaperone tot aan de busstop) neem ik door de week 's avonds tot een uur of 10 een chapa naar huis.

Een dierbare vriend van me smste van de week "In onze kwetsbaarheid zouden we de kunst van het genieten moeten ontdekken; een vriend van me heeft kanker... Geniet!". Een lounge balkon, movies-or-live-music-woensdagavonden, vrijdagavond-borrels, shopping-met-Sharon-zaterdagen, beach-strolling-&-excellent-late-(seafood)-lunch-zondagen, als enige westerling in een tot-aan-de-nok-toe gevulde chapa... Ondanks de weer groeiende bewustwording van de zó oneerlijk grote verschillen tussen rijk en arm en de verwarring die dat in me teweegbrengt, voel ik me niet alleen thuis, ik geniet intens :)