Some of my favorite shots

I promised, my dear Indonesian (BiD Challenge) friend Dadi that I would write my stories more often in English so he can follow me as well. Having been in Maputo now for 2 months already I can say that I start to feel more and more at home. I wanted to write, but since uploading of pictures due to the slow connection takes me almost all evening I have decided to show you my favorite photos of the past weeks.

The story hereunder I had written to my former colleague Patricia, and afterwards I have sent it to some other friends. I think that some others will be interested as well in some of work environment experiences. So for some of you this is no news and you can stop reading from here on.
========================================
Heb zo lang niet geschreven dat ik haast niet weet waar ik moet beginnen. Sorry dat ik je nog niet eerder heb terug geschreven, maar toegang tot en de snelheid van internet is hier anders dan in Nederland… Op mijn kantoor is er internet, maar op slechts 3 computers. Met ongeveer 15 collega’s betekent dit dat ik niet zelf de hele dag hiervan gebruik kan maken. Daarnaast had ik de afgelopen weken iedere dag Portugese les van 9 tot 10, waardoor ik pas om half 11 op kantoor kon beginnen met werk. Kantooruren zijn hier van half 8 tot half 4. Relaxt, denk je nu vast J Ja dat is het zeker omdat ik hierdoor tijd heb om dingen te doen en te regelen, voordat het donker wordt om 6 uur. Enfin ik dwaal al weer af. Afgelopen week had ik geen les en kon ik inderdaad om half 8 beginnen op kantoor. Eindelijk normale werkdagen en wat vaart maken… of toch niet?

Probeer je voor te stellen dat het 30 tot 35 graden is en het kantoor waar je werkt heeft geen airconditioning. Er is geen thee of koffie, enkel water uit de kraan. Omdat je als westerling geen weerstand hebt voor dit water koop je een flesje water of een blikje cola bij de Pastelaria om de hoek van het kantoor. Iedere middag rond half 1 maak je gebruik van de warme lunch in de keuken, rijst met matapa –een groene saus van cassave bladeren, pinda’s en cocos-, vis of vlees -en af en toe iets waar ik mijn grens leg, bonen met koe-darmwand en aan een van mijn collega’s aanbied-. Lunch is soort van een sociale bezigheid. Je zit met je collega’s aan een langwerpige tafel midden in de keuken. Op de koelkast tegen de muur staat een tv die de hele dag Braziliaanse soaps laat zien. Ook al begrijp je niets van het Portugees, toch snap je dat dit een soort van Bold and the Beautiful is en in plaats van bijpraten met je collega’s is dit half uur pauze, een moment waarin je eet en tv kijkt. Na de lunch probeer je weer aan de slag te gaan, maar dan begint de rijst die enigszins zwaar op je maag valt en de warmte de overhand te krijgen. Je ogen worden zwaar, je hebt moeite met concentreren en nadenken…

Door de Portugese les mis ik niet alleen 3 uur op een dag, maar vanwege de warmte de drie meest productieve uren op een dag. Ik zweer je op sommige dagen is mijn productiviteit minder dan 50%! Kan je je voorstellen dat dit voor een resultaatgerichte-perfectionistische-nederlandse-die-weliswaar-nu-wat-meer-probeert-aandacht-te-geven-aan-de-relationele-aspecten-in-werk op enig moment bijzonder gaat frustreren? Tijd voor actie, dus vrijdag bij m’n Portugese professora aan de bel getrokken. Vanaf volgende week krijg ik, hoewel slechts 2x per week, les na het werk.

Er is nog veel meer te vertellen over mijn werkomgeving en collega’s, maar dat komt volgende keer.