Aprender português, baratas (coakroaches), fire at

Mijn lessen portugees zijn ingezegend. Voordat professora Leonor met de 3 nonnen uit India en mij van start gaat stelt bishop Sebastian voor om te beginnen met een gebed. Dus vouw ik maandagochtend om 08.45 uur mijn handen en sluit mijn ogen, met een spleetje. Vanaf dan loop ik iedere ochtend om kwart over acht naar heilige grond –de ambassade van het Vaticaan- hebben irmã (Portugees voor zuster) Marina, Vincy, Moly en ik iedere dag 1 uur les en krijgen we na afloop huiswerk mee voor de volgende dag. De meeste s’en spreek je uit als sj, de enige twee dubbele medeklinkers die voorkomen zijn de r en de s, de o spreek je uit als oe en daar heb ik nog het meest moeite mee. Oef, hoe krijg ik deze taal ooit onder de knie!

Na 4 dagen paraat staan, verhuis ik afgelopen donderdag aan het einde van de dag eindelijk naar mijn permanente verblijfsadres Rua Simoĕs da Silva, een zijstraat van Av. Eduardo C. Mondlane tussen Av. Amilca Cabral en Av. Vladimir Lenin. Moçambique was communistisch, dat zie je terug in de straatnamen, Av. Salvador Allende, Kim Il Sung, Ho Chi Min, Karl Marx.

Wanneer ik in de keuken de eerste baratas (ik wil het Nederlandse woord er niet voor gebruiken, dit klinkt beter) zie, wil ik het liefst wegrennen. Mijn verstand wint het van mijn angst en ik besluit om de benodigde bussen kill-the-coakroaches te halen. Terwijl ik op Eduardo Mondlane probeer over te steken (de straat heeft 6 rijbanen, ze rijden links en ons aangeleerde links-rechts-links-oversteek-automatisme verwart me nog regelmatig) hoor en voel ik de explosies van de munitie opslag in de buurt van het vliegveld. Op dat moment weet ik nog niet dat dit de oorzaak is. Rond 18.00 uur stuurt VSO alle volunteers een sms, de main military compound (opslag van de wapens en mijnen uit de burgeroorlog) is on fire is en we moeten maatregelen nemen om onszelf te beschermen. Als ik mijn programme manager sms dat ik er inderdaad een beetje van geschrokken ben belt hij me op, vertelt hij me wat meer over de situatie en weet me te kalmeren. Thuis blijven, ramen en deuren openzetten om de druk op de ramen te verminderen. De volgende dag hoor ik op de Portugese les meer over wie verantwoordelijk is voor de military compound. De minister van Defensie is de zwager van de president. Klaarblijkelijk zijn veel van de ministersposten in handen van de familie.
Enfin, een groter gevoel van gevaar dichterbij zijn de baratas in mijn huis. Na 4 bussen leeggespoten te hebben, de afvoerputten in de keuken en badkamer met een stuk krant dichtgestopt te hebben zie ik ze nu minder vaak maar zijn ze nog niet verdwenen. Aan het eind van een leuke avond gisteren met volunteers die hier al langer zijn loop ik samen met Wilfred, Yusuf, een Uganda volunteer en Hortencia, een Kenya volunteer naar huis. We brengen Hortencia tot aan haar deur en ik mag even rondkijken in haar huis. Het is veel groter, een two-bedroom appartement, maar véél ongezelliger dan dat van mij. En nog erger, ik zie overal baratas! Wanneer ik terugrennend de huiskamer binnenkom en naar een barata wijs zegt Yusuf, “normar, Dewi dit is hier normaal, als je hiervoor wegrent zul je blijven rennen”. So… “get used to it!” Oh, will I ever ;)

Mijn derde schrik deze week, is vrijdag rond het middaguur op Av. Vlademir Lenin. Net wat huishoudelijke aankopen gedaan komt de mensenmassa op straat mijn kant oprennen en schieten ze links en rechts een shop binnen. Ik hoor schoten en trek me terug in het tankstation op de hoek. Aan de overkant zie ik voor mijn ogen een man een jongen grijpen en tegen de grond gooien. Een andere man komt aanrennen en richt een pistool op de jongen. Mijn hart klopt heel snel en ik probeer in te schatten of ik hier gevaar loop. Iets later raak ik ervan bewust dat de man met pistool een uniform aanheeft en politie is. De jongen wordt geboeid meegenomen. Van mijn omstanders begrijp ik dat de jongen waarschijnlijk iets heeft gestolen.

Ja het was een roerige week met weer veel emoties. Maar het aantal glimlachen op mijn gezicht groeit iedere dag en aan het eind van deze week merk ik voor het eerst dat mijn aandacht steeds meer uitgaat naar de mensen hierop straat in plaats van naar mijzelf :)