Hutspot,say that again?

Ik durfde niet alleen naar buiten die eerste dagen in Maputo, voelde me left-out, dacht ga ik het hier ooit leuk vinden, nieuwe vrienden krijgen? Yep, ik had een cultuurshock… Dat is niet raar zeggen de andere nieuwe VSO volunteers die gisteren na 5 weken samen de in-country training met iedere dag 5 uur Portugese les, hebben afgerond. Het was makkelijker voor me geweest als ik op 6 februari hier was aangekomen, zodat ik de eerste ervaringen met de groep had kunnen beleven. On top of this zit ik in een tijdelijk appartement die ondanks de fantastisch centrale (toeristische) lokatie door elke andere volunteer vanwege de slechte watervoorziening wordt verafschuwd. De enige overgebleven volunteer die nog geen huis heeft en met mij in appartement Museu verblijft is Ruth, een 47-jarige Amerikaanse die al 3 jaar in deze Afrikaanse contreien ‘rondzwerft’ eerst als Peace Corps volunteer in Botswana en nu via VSO in Moçambique. Vanwege de gestegen kosten is het VSO housing beleid gewijzigd en worden volunteers vanaf dit jaar met z’n tweeën in een appartement geplaatst. Nadat ik zelf heb geconcludeerd dat Ruth en ik samen in één huis geen succes zal worden, hoor ik van Jeanette dat alle andere volunteers hebben geweigerd met Ruth in een huis geplaatst te worden. Daarom verhuis ik maandag naar een veel kleiner one-bedroom-appartment, op de 4e etage van een lelijk 10-verdiepingen-hoog-flatgebouw, die verder weg ligt van de restaurantjes en cafés… Ach ja, nu ik geen room mate heb kan ik lekker in m’n blote billen blijven rondlopen. Ik zal Nucleo de Arte missen, een artgallery-internetcafé-werkplaats-voor-kunstenaars ineen hier praktisch om de hoek, waar ik tussen 5 en uiterlijk half 7 (want dan wordt het donker en moet je liever niet meer alleen op straat wandelen) een drankje doe, boekje lees, en m’n mail check.

Enfin, het is zoals het is. Iedere dag ontdek ik nieuwe dingen zoals waar op straat de beste cq de goedkoopste fruit en groenten te verkrijgen, in welke shops het beste brood en vlees te halen, loop ik de hele dag met m’n blote voeten op zwarte Braziliaanse slippers die ik voor 65 Meticais ($ 2,5) op straat heb gekocht en begin ik steeds meer een vakantiegevoel te ontwikkelen. De VSO programme office probeert een aangepast programma met Portugese lessen voor mij in elkaar te zetten. Waar de andere volunteers 5 weken de tijd voor hadden om te acclimatiseren in Moçambique en de basics van het Portugees onder de knie te krijgen zal ik dit in twee weken moeten gaan doen, want mijn werkgever Kindlimuka verwacht me begin april.

Afgelopen week is dus de in-country training afgerond. Traditiegetrouw wordt er dan een feest gegeven voor de medewerkers van de VSO programme office, de overige in-Maputo-based-volunteers en andere genodigden. De nieuwe volunteers maken een gerecht van het land van afkomst. Voor Jeanette en mij betekent dit stamppot, hutspot wel te verstaan want dat laat ook ons oranje-gevoel zien. Ja een week na aankomst in Moçambique sta ik in de keuken van Jeanette en Sharon’s appartement vers op de Barraca’s (een lokale markt, die er van buiten uitziet als een ghetto en waar ik dan ook verre van bleef) gekochte aardappelen en wortels te schrapen! In de delicatessen shop in het Polana Shopping Center om de hoek vinden we worst, weliswaar chorizo maar wat niet weet wat niet deert en in combinatie met 2M (Dois M, het lokale bier) smaakt het prima! Een paar uur later op de avond en na wat blikjes 2M genuttigd te hebben, heeft Ferdinando, de programme manager die 1,5 jaar in Nederland heeft gewoond, ons twee Nederlandse volunteers zover dat we voor hem 1x de vogeltjesdans uitvoeren en uit volle borst tulpen-uit-Amsterdam zingen (wat ons warempel mooiere complimenten voor onze zangkunsten oplevert dan onze Britse collega’s).

Straks naar Museu de História Natural waar ze een unieke collectie van olifant foetussen hebben, vanavond de housewarming party van Sharon en Jeanette, twee feestavonden achter elkaar, nieuwe mensen ontmoeten, iedere dag zon… ach het leven is zo slecht nog niet hier :)