Mantra’s in Afrika

11 maart ’07
Mijn eerste spontane (glim)lach verschijnt, drie dagen na aankomst in Mozambique. Ik zit op het balkon te genieten van mijn zelfgemaakte ontbijt, een beker yoghurt met een appel er door heen en een kop thee. Wanneer ik een raar geluid hoor kijk ik op. Bij het tankstation waar ik op uitkijk staat een man aan de achterkant van zijn chapa (hét vervoersmiddel hier, een busje waar zoveel mensen instappen dat je je als een sardientje in een blik moet voelen) aan een kruk te zwengelen. Hiermee draait hij de reserveband naar beneden om deze vervolgens op te pompen. Ik zie dit door het hekwerk heen. Alle ramen en zelfs het balkon zijn hiermee ‘versierd’. Eigenlijk hebben bijna alle huizen hekwerk op hun ramen of een muur (inclusief een bewaker in uniform) rondom hun huis.

Vandaag is er geen water uit de kraan, niet in de keuken, niet in het toilet en ook niet in de douche. Ik kom erachter wanneer ik naar het toilet ga… Gelukkig had de cleaning lady een vooruitziende blik en heeft ze vrijdag een aantal emmers met water gevuld, als reserve. Niet dat dat helpt op het toilet, maar ik kan er toch m’n tanden mee poetsen en me enigszins verder opfrissen. Vandaag voel ik me voor het eerst weer fit genoeg om erop uit te trekken en de omgeving te verkennen. Te voet, want ik voel me nog niet senang bij het gebruik van een chapa. En alleen, want alle volunteers zijn op de dag van mijn aankomst vertrokken voor echte Mozambiquaanse experience, een weekend bij een Mozambiquaanse familie op het platteland. Het is warm, zelfs om 11 uur ‘sochtend zo warm dat twintig minuten lopen een vermoeide opgave is. Mijn doel is café Continental en die bereik ik gelukkig zonder flauw te vallen van de hitte. Als beloning trakteer ik mezelf op een café con leite, een agua minérale en een vette tosti quéso con tomate.

Na weer wat energie opgedaan te hebben loop ik verder, op zoek naar de internetcafés die in de LP (lonely planet) vermeld staan. Ja godzijdank heb ik een LP Mozambique kunnen bemachtigen op Heathrow airport. De Bradt Travel Guide, de bijbel voor Afrikaanse landen staat op het punt een vernieuwde versie uit te geven maar deze kwam uiteindelijk toch niet voor mijn vertrek, de oude was ook niet meer te verkrijgen en de LP Mozambique was ook nog niet in de boekhandels in Nederland. Internetcafés, over verwachtingen en hoop gesproken… Mijn mantra is: ik ben in staat om mijn verwachtingen bij te stellen. Mijn verwachting was dat er wel internetcafés zouden zijn en ik hoopte dat ik er mijn verhaal via een usb-stick op m’n weblog zou kunnen zetten en dat ik zou kunnen skypen. De eerste drie internetcafés die ik heb bezocht hebben computerkasten zonder usb-poorten! Laat staan dat je er kunt skypen. Daar ging mijn hoop. Wat was mijn mantra ook alweer? Ik zag mezelf al uren in een warm internetcafé doorbrengen en ter plekke mijn ervaringen beschrijven. Niet iets waar ik naar uitkijk. Maar mijn ontdekkingstocht vanmiddag brengt me langs Satcom, waar ik naar binnen loop om naar de computerkasten kijken en ja ik droom niet, ze hebben usb-poorten! Halleluja, en waarschijnlijk is skype ook mogelijk!

Nu vanavond in het appartement aan m’n laptop met de rustgevende sitargeluiden van de indiase Shivkumar Sharma op de achtergrond, verslag doen van mijn eerste beleving in Afrika. Ik kan nog wel twee pagina’s volschrijven over, het fenomeen mobiele disco/bar naast mijn huis ‘savonds (een auto waarvan de deur openstaat en enorme stereo ingebouwd heeft waarvan het volume op loud-loud-loud staat, stoelen ernaast geworden, drankjes tevoorschijn komen en voilà, daar is uw openlucht café), de lopende winkels op straat (voornamelijk donkere negerjongens met hun handen en armen vol met kleding, stekkers, dvd’s, zonnebrillen, cashewnoten, slippers), het feit dat ik het nu echt fijn vind om blanken/westerlingen te zien op straat, al rijden de meeste in jeeps en ik niet, dat ik me nog een buitenstaander en, ook zo voel en dat ik denk dat het wel even zal duren voordat Mozambique en Maputo als mijn nieuwe ‘thuis’ voelen. Maar voor nu laat ik het hierbij. Morgen ontmoet ik de andere VSO volunteers, het zal me goed doen om mijn eerste ervaringen met hen te kunnen delen.

PS ik vind het heerlijk om jullie reacties te lezen, en als je ’t niet publiekelijk wil doen (hou me op de hoogte van alle roddels :)of gewoon je dingetje) mail dan direct naar m’n hotmailadres, dewi_soputan@hotmail.com

And for my non Dutch speaking friends, finally after an almost 24 hr journey I arrived in Maputo last Friday. The VSO program office picked me up from the airport and welcomed me. Since the in country training started February 6, at the day of my arrival all volunteers went up in the country to enjoy a real Mozambican family life experience. That left me this weekend all by myself. At first I was disappointed but then again, the first two days I was so tired that I did not have the energy to undertake any activity to get acquainted with my new surroundings. Up until today, when my first spontaneous smile appeared on my face since my arrival in Mozambique. I was having a self made breakfast, yoghurt with an apple and some tea on the balcony with bars. Almost every apartment or house has bars or a concrete wall (including a guard in uniform) surrounding the property. I looked up when I heard noise and saw a man behind his chapa (a small bus, in which people are transported as sardines in a tin) What got me through the first two days, my laptop with movies (the little mermaid II, bruce almighty and grey’s anatomy) and music (French chansons, indian sitar, meditation, Robbie Williams) on it, talking to my youngest sister by phone. My god, beforehand I had not realized how important this would be to me. It seems silly and a big contrast next to the mobile bar/dancing (a car with open doors, a big stereo with loud-loud-loud music out of it, a couple of chairs, some drinks appear and voilà there you have your open air café) just right under my bedroom window in the evening. It is warm, about 32 degrees Celsius and I have a hard time getting adjusted to it. My mantra is, ‘I ám able to adjust my expectations’. This morning there was no water running, not in the kitchen, not in the toilet, not in the bathroom. I found out when I went to the toilet. Luckily the cleaning lady had anticipated this and had filled up some buckets with water, enough to brush my teeth and freshen up.

Today I felt more energetic and did some walking by my own (I did not feel comfortable yet travelling by chapa alone). Treated myself after twenty minutes walking with café con leite, agua minérale and a toasted sandwich quéso con tomate at café Contintental. This afternoon I discovered an internet café where I can make use of my usb-stick so that I can write my stories at home at my laptop and most likely skyping is possible! I know that some of you other volunteers are in far more remote places and that you have far less access to facilities than I have. I have great respect for you! It may take a while before I feel Maputo as my new ‘home’ but I will be all right. Even if it means I have to repeat my mantra’s (the other one is, ‘every day is a feast’ quote Alexandre) several times a day. Tomorrow I will meet the other volunteers, I look forward to be able to share my experience with them.